Πριν από λίγες ημέρες ο Διεθνής Οργανισμός Βιογράφων απένειμε το Βραβείο Πλούταρχου 2022 στο Burning Man: The Trials of D.H. Lawrence. Έχοντας πάρει το όνομά του από τον πατέρα της βιογραφίας, το βραβείο Πλούταρχου απονέμεται κάθε χρόνο στην καλύτερη βιογραφία της χρονιάς. Και φέτος πήγε στη βιογραφία για τον D.H. Lawrence, τον διάσημο αγγλικό συγγραφέα.

D.H. Lawrence: Ένας μοντερνιστής επαναστάτης

Ο D.H. Lawrence (1885-1930) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς και αμφιλεγόμενους συγγραφείς του 20ού αιώνα, του οποίου τα έργα διερεύνησαν θέματα όπως η νεωτερικότητα, η σεξουαλικότητα και η φύση. Ήταν ένας παραγωγικός συγγραφέας του οποίου τα έργα περιλαμβάνουν μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και ταξιδιωτικά βιβλία. Αμφισβήτησε τους ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες της εποχής του και ώθησε τα όρια του τι ήταν αποδεκτό στη λογοτεχνική μυθοπλασία. Ο D.H. Lawrence ήταν επίσης ένας οραματιστής στοχαστής που ανέπτυξε τη δική του φιλοσοφία ζωής, βασισμένη στην ιδέα να ακολουθεί κανείς τις εσωτερικές παρορμήσεις και τα ένστικτά του, παρά τους κανόνες και τις συμβάσεις της κοινωνίας.

Πρώιμη ζωή και εκπαίδευση (1885-1911)

Ο Lawrence γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1885, στο Eastwood του Nottinghamshire της Αγγλίας, σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης. Ο πατέρας του, Άρθουρ, ήταν ανθρακωρύχος που είχε εργαστεί από την ηλικία των 10 ετών και ήταν ομιλητής διαλέκτων, πότης και σχεδόν αναλφάβητος. Η μητέρα του, Λυδία, ήταν πρώην δασκάλα που είχε αναγκαστεί να κάνει χειρωνακτικές εργασίες σε ένα εργοστάσιο δαντέλας λόγω των οικονομικών δυσκολιών της οικογένειάς της. Ο Λόρενς είχε τρεις μεγαλύτερους αδελφούς και μία μικρότερη αδελφή. Μεγάλωσε σε μια φτωχή και δυστυχισμένη οικογένεια, αλλά ήταν κοντά στη μητέρα του, η οποία ενθάρρυνε την εκπαίδευσή του και το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία.

Ο Lawrence φοίτησε στο Beauvale Board School και κέρδισε υποτροφία στο Nottingham High School, όπου σπούδασε γαλλικά, γερμανικά και λατινικά. Έδειξε από νωρίς ταλέντο στη συγγραφή και άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα και ιστορίες σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά. Έγινε δάσκαλος στο British School στο Eastwood και αργότερα στο Davidson Road School στο Croydon, όπου γνώρισε την Jessie Chambers, φίλη της οικογένειάς του και πρώτη του αγάπη. Τον σύστησε σε περισσότερα βιβλία και συγγραφείς και τον ενθάρρυνε να στείλει το έργο του σε εκδότες. Δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, The White Peacock, το 1911, με το όνομα D.H. Lawrence.

Ταξίδια με τη Frieda Weekley (1912-1914)

Το 1912, ο Lawrence έκλεψε με τη Frieda Weekley, σύζυγο του πρώην καθηγητή του και ξαδέλφη του Γερμανού φιλοσόφου Friedrich Nietzsche. Ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερη από αυτόν και είχε τρία παιδιά από τον προηγούμενο γάμο της. Ταξίδεψαν σε όλη την Ευρώπη, αναζητώντας ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερα και ευτυχισμένα. Δημιούργησαν επίσης στενές φιλίες με άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες, όπως η Katherine Mansfield, ο John Middleton Murry, ο Edward Garnett και ο Mark Gertler. Ο Λόρενς δημοσίευσε το δεύτερο μυθιστόρημά του, The Trespasser, το 1912, και το τρίτο του μυθιστόρημα, Sons and Lovers, το 1913. Το τελευταίο ήταν μια ημι-αυτοβιογραφική περιγραφή της παιδικής του ηλικίας και της περίπλοκης σχέσης του με τη μητέρα του. Ήταν επίσης μια ψυχολογική μελέτη των επιπτώσεων του οιδιπόδειου συμπλέγματος, επηρεασμένη από τις θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόιντ.

Τα μυθιστορήματα του Λόρενς προσέλκυσαν τόσο επαίνους όσο και κριτική για τον ρεαλισμό τους και την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας και των συναισθημάτων. Ενδιαφερόταν επίσης για την αντίθεση και τη σύνδεση μεταξύ του πολιτισμένου και του πρωτόγονου, του λογικού και του ενστικτώδους, του ανθρώπινου και του φυσικού. Ο D.H. Lawrence ανέπτυξε τη δική του φιλοσοφία ζωής, την οποία ονόμασε «θρησκεία του αίματος», βασισμένη στην ιδέα ότι κάποιος πρέπει να ακολουθεί τις εσωτερικές παρορμήσεις και τα ένστικτά του, παρά τους κανόνες και τις συμβάσεις της κοινωνίας. Εξέφρασε αυτή τη φιλοσοφία σε ποιήματά του, όπως το «Κοίτα! Τα καταφέραμε!» (1917), και στα δοκίμιά του, όπως “The Crown” (1915) και “The Reality of Peace” (1916).

Πόλεμος και εξορία (1914-1919)

Όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος το 1914, ο Λόρενς και η Φρίντα, οι οποίοι ήταν τόσο ειρηνιστές όσο και αντιεθνικιστές, θεωρήθηκαν εχθροί από τις βρετανικές αρχές, λόγω των γερμανικών διασυνδέσεών τους και του αντισυμβατικού τρόπου ζωής τους. Παρενοχλήθηκαν και διώχθηκαν και τα διαβατήριά τους κατασχέθηκαν. Μετακινούνταν από τόπο σε τόπο, προσπαθώντας να αποφύγουν τη λογοκρισία και την καχυποψία. Ο Λόρενς κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος και προδότης και το μυθιστόρημά του The Rainbow (1915), το οποίο ακολούθησε τις ζωές και τους έρωτες τριών γενεών μιας οικογένειας, απαγορεύτηκε για την αισχρότητά του και την απεικόνιση της ομοφυλοφιλίας. Έγραψε επίσης το Women in Love (1920), το οποίο ήταν συνέχεια του The Rainbow και περιείχε μερικούς από τους ίδιους χαρακτήρες. Ήταν επίσης αμφιλεγόμενο για την απεικόνιση της σεξουαλικότητας και τη χρήση ρητής γλώσσας.

Ο Λόρενς και η Φρίντα εγκατέλειψαν την Αγγλία το 1919 και ξεκίνησαν μια μακρά περίοδο εξορίας, ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη, την Ασία, την Αυστραλία και την Αμερική, αναζητώντας έναν νέο τρόπο ζωής, μακριά από τη διαφθορά και την παρακμή του δυτικού πολιτισμού. Αναζητούσαν επίσης μια νέα μορφή τέχνης, που θα εξέφραζε το όραμά τους για τη ζωή και τη φιλοσοφία τους για το αίμα, πειραματιζόμενοι με διαφορετικά είδη και στυλ, όπως το μυθιστόρημα, το διήγημα, το ποίημα, το θεατρικό έργο, το δοκίμιο και το ταξιδιωτικό βιβλίο. Πειραματίστηκαν επίσης με διαφορετικά θέματα και θέματα, όπως η ψυχολογία, η μυθολογία, η τέχνη, η πολιτική και ο πολιτισμός, ενώ έγραψαν για ένα ευρύ φάσμα τόπων και ανθρώπων, όπως η Ιταλία, η Γερμανία, η Αυστραλία, το Μεξικό, η Ινδία και οι ιθαγενείς Αμερικανοί.

Το άγριο προσκύνημα (1920-1928)

Τα ταξίδια και τα γραπτά του Λόρενς ήταν μια μορφή αυτού που αποκαλούσε «άγριο προσκύνημα», μια αναζήτηση για έναν πιο αυθεντικό και αρμονικό τρόπο ζωής, σε αρμονία με τη φύση και το πνεύμα. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την αντίθεση και τη σύνδεση μεταξύ του πολιτισμένου και του πρωτόγονου, του λογικού και του ενστικτώδους, του ανθρώπινου και του φυσικού. Διερεύνησε αυτά τα θέματα στα μυθιστορήματά του, όπως το Aaron’s Rod (1922), Kangaroo (1923), The Plumed Serpent (1926) και Lady Chatterley’s Lover (1928). Το τελευταίο ήταν το πιο διάσημο και αμφιλεγόμενο έργο του, το οποίο απεικόνιζε την υπόθεση μεταξύ μιας αριστοκρατικής γυναίκας και ενός άνδρα της εργατικής τάξης. Απαγορεύτηκε στη Βρετανία και την Αμερική για την αισχρότητά του και τη χρήση άσεμνης γλώσσας. Ήταν επίσης μια πολιτική και κοινωνική κριτική της βιομηχανικής κοινωνίας και των επιπτώσεών της στις ανθρώπινες σχέσεις και τη σεξουαλικότητα.

Ο Λόρενς έγραψε διηγήματα όπως «Ο Πρώσος αξιωματικός» (1914), «Οσμή χρυσάνθεμων» (1914), «Η κόρη του εμπόρου αλόγων» (1922) και «Ο νικητής του κουνιστού αλόγου» (1926), ποιήματα όπως «Πουλιά, θηρία και λουλούδια» (1923), «Πανσέδες» (1929) και «Τελευταία ποιήματα» (1932) και θεατρικά έργα όπως Το μαρασμό της κυρίας Χόλροιντ (1914), Η νύφη (1913) και Ο αγώνας για την Μπάρμπαρα (1933). Έγραψε επίσης δοκίμια, όπως το Studies in Classic American Literature (1923), το οποίο ήταν μια πρωτοποριακή ανάλυση της αμερικανικής λογοτεχνικής παράδοσης και της επιρροής της στο δικό του έργο. Ο Λόρενς έγραψε επίσης ταξιδιωτικά βιβλία, όπως το Sea and Sardinia (1921), το Mornings in Mexico (1927) και το Etruscan Places (1932), και μετέφρασε έργα άλλων συγγραφέων, όπως ο Giovanni Verga, ο Lev Shestov και ο Ivan Bunin.

Θάνατος και κληρονομιά (1929-1930)

Η υγεία του Λόρενς επιδεινώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1920, καθώς υπέφερε από φυματίωση, ελονοσία και άλλες ασθένειες. Μετακόμισε στη νότια Γαλλία, όπου νοίκιασε μια βίλα στη Βανς και συνέχισε να γράφει μέχρι το τέλος της ζωής του, δουλεύοντας στο τελευταίο του μυθιστόρημα, Ο άνθρωπος που πέθανε (1931), το οποίο ήταν μια επανάληψη της ιστορίας του Ιησού Χριστού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ζωγράφισε και εξέθεσε μερικούς από τους πίνακές του στο Λονδίνο και το Παρίσι. Πέθανε στις 2 Μαρτίου 1930, σε ηλικία 44 ετών και θάφτηκε σε ένα μικρό παρεκκλήσι κοντά στο Τάος του Νέου Μεξικού, όπου είχε περάσει κάποιο χρονικό διάστημα στη δεκαετία του 1920.

Η κληρονομιά του Lawrence ως συγγραφέα και στοχαστή έχει αναγνωριστεί και συζητηθεί ευρέως. Έχει επηρεάσει πολλούς άλλους συγγραφείς, όπως ο James Joyce, ο Ernest Hemingway, ο Henry Miller και η Anaïs Nin. Έχοντας επαινεθεί για την πρωτοτυπία, τη ζωτικότητα, την καλλιτεχνική ακεραιότητα και την ηθική σοβαρότητά του, έχει επίσης επικριθεί για τον σεξισμό του, τον ρατσισμό του, τον ελιτισμό του και την αφάνειά του. Έχει θεωρηθεί ως προφήτης, επαναστάτης, οραματιστής και πορνογράφος, ο D.H. Lawrence θεωρείται ως μία από τις πιο σημαντικές και αμφιλεγόμενες φωνές της σύγχρονης λογοτεχνίας. Πηγαίνετε εδώ για να βρείτε μια πλήρη λίστα με όλα τα έργα του D.H. Lawrence.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Πλούταρχο, τον πατέρα της βιογραφίας, μπορείτε να πάτε στο ιστολόγιό μας για την Εθνική Ημέρα Βιογράφων & τον Πλούταρχο .